متن مصاحبه مهندس روغنی زاد عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی شیمی با نشریه رهجو :

رهجو:ضمن تشکر،به خاطر وقتی که در اختیار ما گذاشتید، لطفاً برای شروع خلاصه ای از سوابق علمی خود را بفرمایید:

روغنی زاد: سال 43 وارددانشگاهامیرکبیر شدم، 47 فارغ التحصیل شدم. سال 50 دوره خدمت نظام وظیفه تمام شد. بعد به پیشنهاد شهید رجایی به آموزش و پرورش وارد شدم و تا قبل از انقلاب در آموزش پروش بودم. بعد از انقلاب به سازمان برنامه ریزی کتب درسی رفتمو به کمک آقای حدادعادل کتاب های درسی را اصلاح کردیم. در این مدت در مدرسه علوی فعالیت می کردم. سال 63 به دانشگاه امیرکبیر آمدم. از سال 63 چند پروژه را دنبال کردم. خودکفایی فسفات کلسیم، اصلاح آسفالت کشور و دیگری مسئله بتن و در آخر هم بررسی قرارداد کیوتو و در حال حاضر هم معاون دانشجویی دانشکده هستم.

رهجو: همانطور که مطلع هستید، این روزها بحث تدفین شهدا در دانشگاهمان مطرح است، به عنوان اولین سئوال لطفاً نظرتان راجع به این موضوع بفرمایید:

روغنی زاد: در همه کشور مسائلی در مورد شهدا هست، خودم دوستان و دانشجویانی داشتم که رفتند و شهید شدند و الان که ما حرف می زنیم و آزادیم، مدیون آنها هستیم.چگونه می شود از اینها تکریم نکرد؟ البته شهدا باید ما را تکریم کنند، اما بحث شهدا در دانشگاه این است، که خواستیم یک نمادی از شهدا در دانشگاه باشد، ما حدود صد شهید دردانشگاه داریم، باید شهدای دانشگاه را همان موقع می آوردند، اینجا دفن می کردند. الان متاسفانه دانشگاه های کشور از روستاهای کشور عقب مانده اند. روستاها شهدایشان را در روستای خودشان دفن کرده اند، ولی حالا که داریم چند شهید می آوریم، بعضی می گویند که دانشگاه که قبرستان نیست. من هم جوابشان را دادم، گفتم : ما نمی خواهیم مرده دفن کنیم. ما می خواهیم زنده دفن کنیم! سند این حرف خود قرآن است. ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون وکسانی که در راه خدا کشته شده اندمرده مپندارید، بلکه آنان زنده اند و نزد پروردگارشان از نعمت های بهشت به آنان روزی می دهند.ما معتقدیم شهدا نزد خدا روزی دارند و در زندگی ما تاثیر دارند. بعد از ماهم هرکس آمد اینجا نماد شهدا را می بیند که بفهمد کسانی بودند که برای حفظ استقلال مملکت، بهترین دارایشان را که همان جانشان باشد، در طبق اخلاص گذاشتند.

رهجو: تاثیر تدفین شهدا در فضای علمی دانشگاه را چگونه ارزیابی می کنید؟

روغنی زاد: باید دید بقای این محیط های علمی در چیست؟ بقایش به همین شهداست. باید به کسانی که این حرف ها را می زنند، گفت: این شهدای گمنام که می خواهند در دانشگاه بیاورند. کسانی بودندکه واقعاً از همه چیزشان گذشتند و این باید الگوی فعالیت های ما باشد.

رهجو: بعضاًحرف هایی به گوش می رسد که مقبره مطهر شهدا در دانشگاه، محدودیت هایی را ایجاد خواهد کرد. می خواستیم نظر شما را در این زمینه بدانیم؟

روغنی زاد: ما با برخی از اساتید صحبت هایی کرده ایم. از قدیم مرسوم بوده بزرگان را در شهر دفن می کردند. خود پیامبر در خانه خودشان کنار خانه حضرت زهرا دفن شده اند. در اصفهان نیز پیامبران بنی اسرائیل دفن شده اند که یهودی ها می آیند زیارت ایشان. قبر بزرگان فقط چند صد متر با مرکز خلافت فاصله داشته است. در همین تهران خیابان ابوسعید محله دباغ خانه که آنجا قبرستان است.

رهجو: به نظر شما بعد از تدفین پیکر مطهر شهدا در دانشگاه چه فعالیتهایی را برای بهره گیری بیشتر از برکات وجود آنها باید انجام داد؟

روغنی زاد: مثل نماد شهدا مثل چراغ دریایی است. هر کس در دریا راه را گم کند و هوا طوفانی باشد، با نگاه به این چراغ راه را می یابد و می فهمد در کجای دریا قرار دارد، حتی اگر قطب نمایش هم خراب باشد.

رهجو : در آخر خوشحال می شویم اگر خاطره ای از شهدا دارید بفرمایید؟

روغنی زاد : انسانهای پاکی بودند، مثلاً دکتر کاظمیان، انسان بسیار سالم و درستکاری در دبیرستان علوی بود که همه حتی در نماز به او اقتدا می کردند. شاخصه بارزشان صفای باطن و پاکی آنها بود. شهدا چراغ هدایتند.